Een gedroomde steak.

Het is prettig toeven in het Lissabon van tweeduizend veertien. In de Portugese hoofdstad waarvan de naam doet denken aan een vintage snoepje, lijken de straten geplaveid te zijn met weemoed. De flarden fado die zo nu en dan tussen de kleurrijke huizen door zweven, doen daar nog een schepje bovenop. De gladde straatstenen en sporen van het populaire gele trammetje leiden mijn reisgezel en mij langs etalages vol vrolijk ingeblikte sardines, pasteitjes met custardvulling en hoog getailleerde broeken met geperste vouw of ouderwets gebloemde jurken. Stukken waarvan ik me afvraag wie ze nog koopt. Tot we bijna tegen een traag schuifelend mannetje opbotsen, dat in een door de zuiderzon gelooid vel en broek met hoge taille het decor van zijn leven doorkruist.

In een melancholische setting als deze kan het niet anders: het enige etablissement in de buurt dat op een zondagavond na negenen nog eten serveert, oogt als een gesloten café. Dankzij het foldertje uit onze Airbnb weten wij beter. Na een druk op de deurbel verschijnt een gerimpelde ober met rood hesje en geperste vouw in de broek. Hij laat ons met de nodige egards binnen. We worden stante pede figuranten in een filmisch plaatje. Via enkele trapjes belanden we aan een van de tafeltjes met rode lampjes en zeteltjes in fluweel. De houten wanden aan weerskanten stellen behalve kitscherige portretten ook de geschiedenis van het restaurant tentoon. Naast de retro cocktailbar iets verderop hangt een klapdeurtje dat non-stop gelijk geklede obers uitspuwt waarvan de gemiddelde leeftijd boven de vijftig ligt. Ze hebben de ene hand op de rug en in de andere dragen ze schalen rond met steak en friet.

Want dat zouden we door al dat rondkijken bijna vergeten: dit is sinds 1982 het toneel voor de beste sirloin steak en filet mignon van Lissabon. En ik, die drie jaar geleden de gelegenheidsvegetariër uithing op verkeerde momenten, ben zo onnozel om een salade te bestellen. Dankzij het op de tong smeltende proevertje van mijn tafelgenoot krijg ik daar instant spijt van. Aan het plafond zwieren er ventilatoren en opeens merken we dat enkele klanten rondom ons zijn gaan roken. Met een beetje fantasie zien we iets verderop Don Draper en Roger Sterling in een geanimeerd gesprek verwikkeld tijdens hun lunchpauze in Mad Men. Is dit een droom of is dit werkelijkheid? Het lynchiaanse rood en de absurde perikelen in de zaal missen hun effect niet. Ook Special Agent Dale Cooper had dit ‘damn good food’ gevonden.

Drie jaar later heeft Café de São Bento een Instagram-account en een hip broertje in een overdekte markt elders in de stad. Op de website staat te lezen dat het een ‘non smoking restaurant’ is geworden. De ventilatoren dienen nu wellicht om het zweet van de horden toeristen te neutraliseren. Toch loont het beslist nog de moeite om uit te wijken naar de deurbel van nummer 212 in Rua de São Bento. Al was het maar voor de in uniformpjes gehesen obers, de roodfluwelen zetels en de Twin Peaks-ervaring. En voor de steak. Die is vast nog steeds zo lekker dat hij saladevreters kan bekeren.

Café de São Bento, Rua de São Bento 212, Lissabon, Portugal

Verschenen in De Standaard DS2 op 1 augustus 2017 in de zomerreeks 

'De omweg. Een dagelijkse tip voor een plek die op reis een ommetje waard is'