So last year.

 

                                                       Vaker dan me lief is vermomt de tijd zich in een guirlande van worsten die aan het fietskarretje van de kleine zelfstandige slager bengelt en ben ik de onnozele striphond die er schuimbekkend achteraan holt. Alsof het nieuwe jaar nog steeds niet begonnen is, zo zou ik willen dat het voelt. Aanvaarding is de moeilijkste stap in rouwprocessen. Het helpt niet dat de vorige agenda mooier was dan de huidige. Dat hij halftijds dienst deed als dagboek. En daarom binnen handbereik ligt om de dagen eindigend op een -4 te herbeleven. Het zal heus beteren van zodra het weer lente wordt. Tot die tijd blijf ik de zon van aanstellerij verdenken, in de wetenschap dat ik toch dikke kleren aan moet voor buiten of zal vloeken om die vergeten sjaal.

En dan lijkt die heerlijke maand waarin we elke dag bijna-bloot konden zijn op een eiland waar niemand ons kende een lang vervlogen herinnering. Veel zee, olie met spf en ijs met nocciola tegen de allesverzengende hitte. Pizza, vis die nog spartelt, pasta, rozige wijn, goedkope cocktails en elkaar als nooit vervelende constanten. Improvisatieoefeningen zonder mes, kurkentrekker of kennis van de taal. Wit brood met Nutella plots lekker vinden. Het dialect van thuis spreken, roddelen over de rest van het strand en in primitieve humor vervallen. Slapen onder palmbomen vol vogels. Slapen onder vallende sterren. Wakker worden door een sproeisysteem. Wakker worden tussen gesticulerende badkostuums. Wakker worden door een effenlegger. Wennen aan starende mensen. Vooral niet te luid meezingen met liedjes uit angst om gesnapt te worden in het spel van de dag. Vooral niet te goed masseren uit angst voor zes nieuwe kandidaat-klanten. En wanneer het grondig mis lijkt te gaan, de angst samen weglachen. Dagen vullen met kinderspeelgoed, sprongetjes van rotsen en regelmatig een ander boek. Zo weinig mogelijk nadenken of bewegen en 's avonds toch moe zijn. Bedenken dat het nooit leuker zal worden dan dit. Vier fotorolletjes volschieten om die gedachte te vangen en thuis, twee seizoenen later, zowel sakkeren als grinniken om al dat onpubliceerbare bloot.

Vanavond staat er pizza op het menu. Lekker wijntje d'rbij en frisco met hazelnoten toe. Het mag zo gaandeweg al eens beginnen zomeren, vind ik. Prego!