La Solitudine.

We zijn graag op onszelf.

Maar liever niet alleen.

R. Rebergen

1 / 2 / 3

Ze noemen het me-time, de dames die in afwachting van hun huisje, boompje, beestje en de praktische korte coupe leuke meisjesdingen doen. Gaan shoppen bijvoorbeeld, liefst met giechelige zielsverwanten, tips uit glossy lifestylegidsjes en cupcakes achteraf. Ze zien het als even ertussenuit, laten hun lichaam en geest tegen fikse betaling verwennen op retraite, lekker wijntje erbij. Of, wanneer de dure detoxkuur van tel is, een naar onkruid ruikend groentesapje. Jaren later, wanneer de moederrol en bijbehorende geestelijke toestand al eens diepe zuchten verwekken, gaan ze ernaar snakken.  Me-time wordt een noodzaak eerder dan een verwennerijtje. Gewoon een moment voor zichzelf, zonder gezeur om snoep of aandacht. Als het even kan willen ze zen in een bubbelbad gaan liggen, professioneel gemanicuurd worden, alle lijstjes en verplichtingen uit hun gedachten bannen, een boek lezen. In werkelijkheid vallen ze bij de eerste pagina in slaap. Wordt het boek ingeruild voor een makkelijk verteerbaar roddelblaadje. Of blijkt dat solomoment ineens zo eenzaam. Zo stil. De me-timer begint na te denken, piekert en laat muizenissen tot zware besognes uitgroeien. Om vervolgens halfverrimpeld en semi-depressief uit het water op te rijzen. Op zoek naar kleutergejengel en bezigheden. En vooral veel aandacht.

Ze noemen het vrije tijd, de zielen die maar wat graag met zichzelf in een stille ruimte zijn. Als Wiedergutmachung, omdat ze hun gedachtes na uren gezelschap niet meteen gerangschikt krijgen. Ze komen graag onder de mensen, zijn geïnteresseerde gesprekspartners, doorgaans gezellig om erbij te hebben, vaak ook heel erg grappig. Maar als ze na drukke dagen vol feestjes en dieptedialogen het rode licht, snelheidsbeperkingen of alle sociale normen negeren, weten ze dat het tijd is voor hun schelp. Het toilethokje is een handig toevluchtsoord in nood, een afwezige indruk soms een vereiste. Zij die hun vrije tijd in opperste isolement benutten doen dat alleen maar uit noodzaak. Ze zijn niet eenzaam, gewoon graag op zichzelf. Neem hun afzijdigheid dus niet persoonlijk. De rust en stilte maken van hen een beter mens: vlot in de omgang maar zo nu en dan gewoon even niet. Het zit zo:

'Voor de eenzaam-zwijgende is wat hij ziet en wat hem wedervaart tegelijk onscherper en indringender dan voor hem die in gezelschap is; zijn gedachten zijn zwaarwichtiger, vreemder en nooit zonder een zweem van treurigheid. Beelden en waarnemingen die met een blik, een lach, een uitwisseling van oordeel luchtig af te doen zouden zijn, houden hem bovenmatig bezig, verdiepen zich in het zwijgen, worden veelbetekenend, worden beleving, avontuur, gevoel. Eenzaamheid brengt het originele voort, het gedurfd en bevreemdend schone, het gedicht.' (Thomas Mann, De dood in Venetië)