Parfum, het verhaal van een wijsneus.

Ze zeggen dat een parfum het verlengde van je persoonlijkheid zou moeten zijn. Dat als je de geur na een tijd niet langer ruikt, het de juiste voor je is. En ook dat je je aan één flesje tegelijkertijd zou moeten houden. Niet elke dag een ander, zoals de Franse vrouwen schijnen te doen. Ze zeggen zoveel en ieder heeft zijn mening. Dit is die van mij. 

bron

Een geur is een additiefje, de kers op de taart. Hoezeer de dramatische walmen van vaak stevig opgedirkte vrouwen alle zintuigen ook prikkelen, een parfum zou slechts een genuanceerde hint moeten zijn naar iets meer. Naar datgene waarvoor mensen het hoofd nieuwsgierig draaien, de neus spitsen, de grijze hersenmassa in werking doen zetten om te ontdekken waar de vlaag hen aan denken doet. Dat connoteren is nog het allermooiste. De ideale geur zou een waaier aan emoties en vage herinneringen moeten herbergen. Aan zilte, zoete, lome vakantiedagen met wijn, aftersun en plakkerige zandkorrels. Aan de aftershave, de sigaretten, motorolie en het opgedroogde zweet van grootvader zaliger. Aan dagen van tomeloos geluk. Die zelfverzonnen beelden zijn de langstdurende, de meest dankbare. Niet deze die reclamebonzen hebben bedacht om de massa in vervoering te brengen (de femme fatale, het onschuldige huppelkutje, de succesvolle businessvrouw) en waarop nog te veel mensen zich baseren bij het kiezen van hun flesje. Een parfumwinkel is voor mij vaak een al te verwarrende plek. Veel liever dan daar waar ik scheel ga kijken van de kakafonie aan musken en essentiële oliën kom ik mijn toekomstige aroma per toeval tegen. Op straat, in de nekplooien van een toevallige passant, waar ik de moed bijeenrapen moet de persoon in kwestie aan te spreken. Tijdens het doorbladeren van oude tijdschriften, waar soms nog verloren geraakte vlagen van voorproefjes te vinden zijn. Mijn allereerste geur was hoogstwaarschijnlijk babyzalf, die daarna Oilily (de meisjesfles bij uitstek), uit cadeauverpakking vanonder de dennenboom. In mijn prille tienertijd, toen het andere geslacht nog een ver-van-mijn-bed-show was, kreeg ik een subtiele duw in de rug van Cacharels Amor Amor. En later, toen ik mijn kamer volstouwde met modeboeken en -magazines en zo onrechtstreeks mijn lot bezegelde, besloot ik te gaan dwepen met Cinéma van Yves Saint Laurent (toen de laatste worp van Tom Ford en nogal aanwezig als monstertje in menig maandblad) en dat voor vele jaren en flessen. Onlangs, op de dag dat ik het einde en (hopelijk) het begin van een kwarteeuw bestaan vierde in Parijs, besloot ik dat het tijd werd voor iets anders. Ergens in een fluisterboetiek, waar de kledingstukken op minstens een halve meter van elkaar aan de rekken hingen en zelfs de plankenvloeren chique kraakten, rook het overweldigend naar onschuld en passie in wilde bloemenvelden. Net door de uitgebalanceerde eenvoud leek het me eerder een home fragrance te zijn, en terecht. Maar, zo wist de winkeljuffrouw me te vertellen, er bestond ook eau de parfum van Byredo Blanche. De ontwerper is een ruige Zweed, de geuren zijn rechttoe rechtaan en de flesjes ronduit prachtig. Sinds kort word ik dus continu herinnerd aan die verhelderende tijd in de Franse hoofdstad, wat me elke dag weer blij maakt. Want dat is precies hoe het hoort. Per toeval en in een bepaalde context, op het moment dat je neus gaat opkrullen van plezier en je voelt dat het past, alleen daar is je parfum te vinden. Over het hanteren van diverse geuren ben ik duidelijk: dat kan, zolang het overpeinsd blijft en hoofdpijn vermeden wordt. Gevaporiseerd water kun je overigens (zo leerde de meest recente The Gentlewoman me) op velerlei plaatsen aanbrengen: in de bustenhouder (op een wattenschijfje), in de elleboogputjes, op de enkel, bovenrug, achter de oren en op de polsen. Maar dat alles zonder (!) te wrijven, anders gaan de moleculen stuk en strookt de geur niet meer met het oorspronkelijke ontwerp. 't Is maar dat je het vanaf nu weet, bij het ochtendlijke verstuiven.