Lament eener verdwaalden ziel - zomereditie / deel 2.

Het werd zo stilaan tijd de koe bij de horens te vatten. Out with the old, in with the new. Van mijn hart maakte ik een steen, van de woestenij in mijn kasten een schrale steppe. Wat hierboven ligt is slechts een op kleur gesorteerde flard van wat u morgen zult kunnen bezichtigen, aanraken, tot zelfs, mits bescheiden bijdrage, adopteren. Welkom dus in de Gentse Serpent- en Onderstraat, tussen 17.00 en 22.00 uur. Al is het maar om te ontdekken wat die witte pluisbol links benee in werkelijkheid voorstelt.

Yes to a dress.

bron

Volledig uit het niets kan je geloof wel eens gaan wankelen. Of je goed uitgekiende spaarplan. Eén kleine speling van het lot en 't is om zeep. Weg veilige haven, weg juk van het vastgeroeste oordeel. Zo trok ik mijn leven lang mijn neus op voor de gedachte aan het huwelijk. Die praktijk zegt mij weinig, ik geloof - ondanks m'n aangeboren talent voor sentiment en romantiek - niet in verpakte schone schijn, in die geforceerde gooi naar het happily ever after-schap. Zonder kan het ook en misschien zelfs beter (lees: kostenlozer). Om nog maar te zwijgen van de bijkomende druk die de toeschouwers creëren: zij die moreel verplicht worden centen, aanwezigheid en feestsmoel boven te halen in de hoop niet te staan vechten tegen de bierkaai. Oh, the horror! Dus nee bedankt, ik pas. Maar toen kruiste dit silhouet mijn blikveld en verdween de stelligheid als sneeuw voor de zon. Want als het moet dan liever zo: lang, statig en een tikkeltje dramatisch, maar vooral heel erg zwart. Perfect in al zijn eenvoud en wellicht zo duur dat receptie, avondfeest én wittebroodsweken er zullen moeten bij inschieten. Tenzij deze jurk voor me op de knieën gaat, hou ik de huwelijksboot vooralsnog af. En mocht ik dan toch twijfelen: voor een begrafenis kan-ie best ook dienen. Een dooie kun je namelijk niet outshinen en sterven is, in tegenstelling tot ringen uitwisselen, nog niet op z'n retour. Alas!

[Over een Yes! gesproken: Véro'ke is terug van weggeweest! Iets wat ik in januari, een tikkeltje overmoedig, al voorspelde. Driewerf!]

Days like these.

Er zijn zo van die dagen waarop de tijd een kolkende orkaan is, en ik het nietige mensje dat zich staande tracht te houden in het oog van de storm. Dagen die onopgemerkt uitmonden in weken. Weken waarin ik het hoofd (met een haardos die wegens tijdgebrek slechts zelden wordt gewassen) wel tig keren dreig te verliezen en die me doen snakken naar een simpele plof in de sofa, een boke met kaas of gekookte patat, in plaats van de honderdvierentwintigste pasta pesto buitenshuis. In zo'n mallemolen vind ik heil en troost in kleine, fijne dingen. Een verse bos bloemen, mijn favoriete streepjes, de ontwikkelde herinneringen aan een jaar vol seizoenen, reizen en feest. Maar ook door orde in de kast (binnenkort meer nieuws over het nobele doel van mijn opruimwoede), voor het slapengaan een aflevering van het redelijk genietbare Girls (hoera voor blote tetten op teevee!), op tijd en stond een goed glas rode wijn, nieuw zwart ondergoed van den Innovation en -in't passeren van zhe beauty parlour- een veeg roze Yves Saint Laurent (dra Saint Laurent Paris (wistjedatje)) op de lippen word ik van de mentale ondergang gered. En praise the lord!, want morgen is het zondag, en dan heb ik eindelijk nog eens tijd om veel te lezen. Mijn virtuele boekenplank is alvast afgestoft.

Prettig weekend, allerliefste lezer!

4 × 3s = fandom?

zilveren haarring (h&m) // mono.kultur #20. een q&a met dries. ('I have a lot of respect for the past, the knowledge and skills involved in making clothes, the 'savoir faire' for embroidery, for patterns and prints. I don't want for these things to get lost, but at the same time, aim to avoid being nostalgic. I love to live in the now, and to make clothing for today and tomorrow.') // silk print jacket (stocksale) // linda farrow  × dries van noten

Mad about Megan.

Zonder al te veel te willen verklappen: 't was weer geweldig, het voorbije seizoen. Voor de vijfde keer opnieuw schipperde ik wekenlang tussen blinde euforie en een zekere, zelf-opgelegde gereserveerdheid. Een beetje zoals bij een prille verliefdheid, want dat is het effect dat Mad Men op me lijkt te hebben. Net wanneer je denkt dat het niet gaat lukken, lukt het toch en zeggen blikken zoveel meer dan woorden. Nu eens schaamteloos, dan weer onwennig maar o zo effectief. Roger, Pete, Lane, Peggy, Joan, een klein - bijna verwaarloosbaar - beetje Betty, stoute Sally (Oh Sally!) en de lepe Michael Ginsberg: met de flarden uit hun woelige leven waren ze weer deel van het grotere, nog magnifiekere dan het vorige, geheel. Eén langgerekt tableaux vivant was het, dat teleurstelt als de aftiteling verschijnt, maar je honger doet krijgen naar het hoe en het waarom en waarvan de nasmaak doet nadenken en -genieten. En Don, die was er ook, maar dan braver dan ooit, compleet in de ban van zijn hogepriesteres. Megan Calvet doet alle hoofden draaien en is, samen met de sixties, ongewild de spil in het veranderende zelfbeeld van alle vrouwen op kantoor en ver daarbuiten. Ze worden allen vranker en gewiekst, zoeken hun eigen weg in plaats van de hen voorgeplaveide te bewandelen. Zij die ook hebben gekeken, zullen me begrijpen, zij die nog moeten kijken zullen de wenkbrauwen fronsen maar hopelijk goesting krijgen naar meer. Verleiding, macht, onderwerping, de zoektocht naar pleisters die de permanente wonden helen kunnen, maar vooral: de bittere pil van het falen. Mad Men gaat over alles en iedereen tegelijk en pas wanneer alles achter de rug is leg je de puzzelstukjes samen en denk je er vooral het jouwe van. And its' all about Megan and the look in Don's eyes, in the end. Mijn maag rommelt al voor deel zes en het ruikt hier sterk naar afkickverschijnselen. Dringend gezocht: placebo's, en wel liefst heel snel.   

The secret garden.

 

 

 

 een // twee // drie vijf zes acht // vier // zeven

Glas en groen, 't is een magische combinatie. Het kan verkeren dat ik tijdens een stadswandeling plots als betoverd naar een raam word gezogen, zo een waar je van de woonruimte binnenin niets kunt ontwaren dankzij de vele planten die het zicht versperren. Olifantsoren, venusharen, goudpalmen en andere struikachtige giganten van diverse pluimage, kriskas door elkaar neergepoot en afgewisseld met schattige cacti, hangplanten of sanseveria's aan de straatkant. Vaak in een keur aan potterieën, opvallend vaak met een arrogant kijkende kat op de vensterbank. Zo'n sprookjesachtige oase van groen laat me steeds wegvluchten naar andere oorden, geeft me de kans te fantaseren over kasten van huizen met fabuleuze tuinen met welig tierende rozenperken en prieeltjes en vooral: een serre. Want veel meer nog dan van een servies met gouden randjes, een schaap dat mijn gazon afvreet, een Duitse maffiamobiel en een schat vol gouden duiten droom ik stilletjes van een eigen serre. Het liefst eentje met witgeverfde gebintes, raampjes die je van binnenuit kunt openklappen, eigen gekweekte Coeur de Boeuf - tomaten, salade, prei en wortels op de bedjes aan weerszijden en een uitnodigend deurgat om op warme dagen te versperren met een klapstoel en de krant. En met planten, heel veel planten. Misschien eerst wat werken aan die (nog onbestaande) groene vingers. Of gewoon nu al beginnen sparen voor een eigen tuinman.

When home alone...

WSJ - Mark Borthwick+Maria Cornejo by adam golfer // bread and circus by sweet bird of youth //

clafouti sandwiches by thank you, ok // fried egg sandwich with bacon & blue cheese by smitten kitchen//

... blader ik urenlang door mijn meest dierbare kookboeken (de basis / mama's knipselschrift / breakfast, lunch, and tea / chez rachel / 365 goede redenen om aan tafel te gaan) om te kiezen wat ik maken zal - vis in de oven, gegrilde kip of prei, een salade met alles-wat-lekker-is bijeen, iets met spinazie of een meer verfijnde versie van gratin dauphinois? - om uiteindelijk te eindigen met de resten puree en de meest goddelijke balletjes (deze, maar dan gebakken en met twee eetlepels oregano, een halve el. komijn en een el. rozemarijn erbij) in de meest goddelijke tomatensaus van eergisteren (en nu dus nòg goddelijker). Mét verse broccoli. En wel een hele tros -of hoe noem je zo'n stengel met groene roosjes?

(En dan zet ik de hitzender loeihard, brul ik mee met volle mond en lik ik mijn bord bijna helemaal schoon, want er is toch lekker niemand thuis.
Maar dat hou ik liever tussen ons en deze haakjes.)

Et Dieu...créa la femme (et sa garde-robe d'été).

Screencap Gallery 

Het lijkt allemaal zo simpel als je Brigitte Bardot bent en op vintage pellicule zo met je derrière wiegt dat je voor oproer in de mannelijke broek en een groene teint op menig vrouwengezicht zorgt. Dan krijg je meer dan vijftig jaar later, nu dat achterste is verrimpeld en uitgezakt en enkel je bekohlde flikkerogen doen herinneren aan die schoonheid van weleer, nog steeds jonge veulens op drift bij het zien van je initialen, tumblr's aan je gewijd en diehard nostalgici op queeste naar je oude films en muziek. Zo simpel als je kostuums in de prent die je status als sekssymbool heeft bewerktstelligd. En eigenlijk hoeft een zomertenue ook niet veel meer dan dat te zijn. Zelfs niet nu, meer dan vijftig jaar later. Want met twee t-shirts (een zwart en een wit), twee jurkjes (een rood en een blauw), capribroek, trenchcoat, en een paar vlot aanschuifbare muiltjes kun je al heel wat kanten uit, ergens te velde of aan een zomers strand, zo blijkt uit 'Et Dieu...créa la femme'. En bij tijd en wijle het geboortepakje, dat ook. Al is het natuurlijk simpel, met de wespentaille van BB. Desalniettemin: mocht iedereen wat vaker Cha Cha Cha-end en neuriënd door het leven gaan: de zomer zou nog stukken mooier zijn dan ze meestal al is. Zut Alors. Waar blijft die vakantie als je 'm nodig hebt?