donderdag 10 mei 2012

The end of the affair.

Dit is een dankbaar eerbetoon aan mijn lievelingsbroek. Lee Norma 4417D B05 uit Tsjechië: deze is voor jou. Vandaag ben je van me heengegaan door finaal te scheuren. Zelfs een lapje of de driedubbele kruissteek konden geen hulp niet meer bieden. Aanvankelijk vergaf ik je het feit nog mijn linkerbil half te etaleren: een streepje bloot, daar kans een mens tegenwoordig wel tegen, met al die tetten op de teevee. Maar welk onderbroek ik aanheb: dat ging me te ver, dat hoeft Jan en alleman niet per se te zien. Het heeft dus niet mogen zijn. Oh let me weep. Een jaar lang waren we quasi onafscheidelijk, vrienden voor het veel te korte leven, een hand en een pijp op één buik. Eerst was je pikzwart, maar ik ben zo onhandig dat je restafval moest incasseren, tandpasta, sausvlekken, tandwielvet en zelfs een erg onoplettend keertje een geut bloed. Sorry dus, dat je veel meer dan nodig die trommel inmoest, dat je niet optornen kon tegen al het andere donkere wasgoed, dat wel kleurvast bleef na de stortvloed en je moeiteloos overklaste in een vestimentaire confrontatie. Het spijt me ook van die knellende riemen van de laatste tijd. Je werd nu eenmaal flexibeler, en ik wist steeds beter mijn buik in te houden als dat moest. Dat ik vreemde dingen kan doen met mijn benen, dat weet ik. Dat je ongetwijfeld tot het uiterste bent gegaan tijdens mijn extreme houdingen, evenzeer. Dat overdreven gefiets van het baasje zal je weliswaar ook parten hebben gespeeld. Ik hoop echter dat je beseft dat ik nu met mijn handen in het haar zit niet te weten waar ik opnieuw vinden zal wat ik in jou heb gevonden: de juiste lengte, pasvorm, perfecte kontzakken en een goed empatisch vermogen op stilistisch gebied. In mijn kleerkast zit nu een gat dat onmogelijk gedicht kan worden. Zelfs de andere zwarte broeken zullen, ondanks hun plotse stijging in de top der meest gedragen onderstukken, steken loslaten en zich knelritsen uit stil verdriet en diep respect. En die lofrede aan blauwe jeans, dat was eigenlijk maar wat gebazel: zwart is, en dat weet je, mijn eerste en enige grote liefde, en jij was mijn Don Juan. Lee Norma, ik mis je nu al voor eeuwig en altijd, en je zit zelfs nog rond mijn benen. Bedankt voor alles. Het ga je goed straks, in de lapjesmand.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten