zondag 22 januari 2012

Manner, place, time.

The magnificence of the Ambersons began in 1873. Their splendor lasted throughout all the years that saw their Midland town spread and darken into a city. In that town in those days, all the women who wore silk or velvet knew all the other women who wore silk or velvet and everybody knew everybody else's family horse and carriage.

Zo leidt de verteller The Magnificent Ambersons (1942) in, een heerlijk familiedrama van Orson Welles, waarin de camera de kijker op sleeptouw neemt doorheen een tijdperk waarin men nog 'tijd had voor alles: sleeritjes, bals, bijeenkomsten en ballroomdansen, open huizen op nieuwjaar en picknicks in het bos die de hele dag duurden.' Ook de mode veranderde slechts op een sukkeldrafje, en het aanbod was verademend gering: alles artisanaal vervaardigd, met slechts keuze uit een handvol modellen die braafjes de seizoenen en jaargetijden volgden. Amper miskleunen aan de hanger, weinig opzienbarende en zelfs bijna voorspelbare trends. Hoe heerlijk!

Every house still kept its bootjack. But hightop boots gave way to shoes and Congress gaiters, and these were shaped through fashions that shaped them now with toes like box ends and now with toes like the prows of racing shells.


With evening dress, a gentleman wore a tan overcoat, so short that his black coat-tails hung visible five inches below the overcoat. But after a season or two, he lengthened his overcoat till it touched his heels, and he passed out of his tight trousers into trousers like great bags.

Andere tijden dus dan die van nu, waarin trends zowat om het uur veranderen, de gemiddelde highstreetshop naar kinderarbeid geriekt en zelfs winkeljuffrouwen niet eens meer het verschil weten tussen burgundy en opaalrood, tussen boothals en -schoen. Ook voor de klant staat de Meir, Veld- of Nieuwstraat gelijk aan verdacht zware hersenbrekers: want wat is nu kaf en wat koren? Wat is een folieke, en wat zal langer dan een maand vestimentair blijven scoren? 'Was ik maar een man', heb zelfs ik (de Kritische, Slecht Beïnvloedbare Shopper) menig maal gedacht bij het zien van de zoveelste zee aan rokken met tig variaties in lengte, kleur of snit. Want de mannenafdeling beslaat meestal slechts een kwart van de winkelruimte, en is door het weldoordachte aanbod van broek, pak, hemd, shirt en wat verdwaalde accessoires, geknipt voor moeilijke beslissers of makke shoppers. Een doorsnee man heeft het best gemakkelijk in het samenstellen van zijn dagelijkse plunje. Al heb ik dat natuurlijk niet gesteekproefd. Het is, met andere woorden, niet alleen sociaal - politiek moeilijk een vrouw te zijn, ook mödisch is het voor ons, baarmoeders op benen, een beproeving. Om niet te zeggen: een ware hel.

dior - maison martin margiela - raf simons - dries van noten - jil sander - acne - yslMaar gelukkig zijn daar De Ontwerpers: aanstokers van de onrust in de portemonnee, bron van frustraties en identiteitscrises. Zo'n twee keer per jaar vinden zij het namelijk nodig een vraagteken te werpen richting de mannengarderobe, zo vlak voor het vrouwelijke circus van start gaat. Ook voor komende winter (logica, anyone?) is dat niet minder het geval, al zijn ze wel beperkter in 'het creëren'. Vanaf het vallen der bladeren zal de kast van monsieur zwart (yes!) en psychedelisch kleuren, naar leer ruiken, koopt-ie zijn broek bewust te kort, en speelt De Riem een belangrijke rol (om het middel weliswaar, al zijn sm-praktijken volgens Raf Simons niet ver weg). Jongetjes van de zeventiger jaren hijsen zich bovendien volledig legaal in dat new beat - carnavalspak. En dan heb ik het slechts over een minieme selectie uit tientallen straatbeeldvoorstellen van minstens evenveel ontwerpers. Edoch, het zal de meeste knullen op aarde worst wezen of volledig ontgaan zijn wat er zoal is voorbijgelopen op de orakelende catwalk. Maar dat belet me niet stilletjes op noemenswaardige zweetuitstortingen en plots opstekende tics nerveux te hopen ter hoogte van de mannenafdeling dit najaar. Ik zal slechts minzaam glimlachend toekijken, terwijl tobbend over de keuze tussen knie- of minirok, empiretaille of toch maar weer dat A-lijnmodel.

zondag 15 januari 2012

Sta op, gij luie slaper.

freunde von freunden
Marc groet 's morgens de dingen, Nicole en Hugo al zingend elkaar, maar wat spook jij allemaal uit, zo vlak na het wakker worden? De très inspirerende blog Sous Style nam nota van de ochtendrituelen van twee hippe dames uit New York, en ik dacht daarbij aan die van mij: een iets minder hippe dame uit een plattelandsdorpje. Bij deze dus: mijn wake up call-procedure van een doorsnee dag.

08:30 Daar gaat mijn alarmsignaal. Een wannabe loungy, aanzwellend ninetiesnummer dat lichtjes neigt naar de Proximus pianohit. Ik druk op de rechterknop van mijn klavier (snooze! wie doet het niet? (a)), met wat bijsturing van het onderbewustzijn durf ik wel al eens naar de linkerzijde neigen en de wekker koelbloedig het zwijgen opleggen (b).

09:00 a) Na drie keer snoozen verplicht ik mijn lichaam zichzelf uit bed te wurmen. b) Ik slaap. Opnieuw. Du-uh. (En heb van die vreemde ochtenddromen, thrillers met een weldoordachte clou. Ik word meestal zo'n halfuur later wakker in de overtuiging dat ik scenarioschrijfster zou moeten worden. Voor Flikken ofzo.)

09:05 Na een halve liter water: de dagelijkse badkamermatroutine. Honderd sit-ups en twee keer vijftig belachelijke beenbewegingen (the amazing race butt blast, leert research mij).

09:20 Een transformatie tot Sporty Spice (met ontploft kapsel) en een stretchsessie later, waag ik me naar buiten voor een rondje koespotting en tractortellen. In lichte draf, weliswaar.

09:55 Nog een halve liter water later stapt Miss Tomaat onder de douche, zingt ze mee met vrolijke hits op Radio 2 en denkt ze aan een mogelijke outfit. Meestal iets zwarts.

10:05 Dr. Hauschka verzorgt, de haardroger blaast, de borstel temt, de make-up verbergt/markeert, Paradontax doodt de beestjes. En zwart is altijd schoon.

10:20 Vitaminetijd. Banaan - kiwi - peer, magere yoghurt en een klets muesli. Als er een krant is, lees ik die onderwijl. Zoniet, dan lonkt de peecee.

10:35 Ik speur het gazon in de voortuin af, op zoek naar pakjes. De nieuwe hobby van de postbode is aanbellen, vooral niet wachten op respons, het pakje in kwestie ergens lukraak op het gras gooien om vervolgens weg te scheuren in zijn rode pretmobiel. 't Is een zotteke, eentje met paperboy-allures.

10:40 Ik lees post, e-mails, blogs en zet het sms-verkeer in gang. De machine in de bovenkamer mag ook aan. Op naar alweer een inspirerende dag vol verrassingen!

dinsdag 10 januari 2012

Something old, something new.

Tweeduizendelf was het jaar dat ik mezelf vijgen, gestoofd witlof en bloedworst leerde eten, dat mijn sanseveria's als nooit tevoren groeiden (en bijgevolg het jaar van de Grote Verpotting). Het jaar als gemakkelijk slachtoffer van de theatrale ontroering (De Pijnders (Ceremonia), La Voix Humaine (Halina Reijn), Vertical Road (Akram Kahn Company)), dat ik meebrulde met Chad Valley (Now That I'm Real), Lykke Li (I Follow Rivers), U.S. Girls (The Island Song), van de vastberadenheid van Dexter Morgan en Sarah Lund (The Killing), van de kaas-, vijgen-, wortel-, chocolade- en appeltaart, van de risotto, de gegrilde mediterraanse groenten, de gember, avocado en de groene thee, van de lijstjes, de paardenstaart en de haardonut, de zwarte laarsjes met de veel te hoge hakken, het jaar van het minimalisme en de kleerkastuitzuivering, van de ruginsnijding, van Dries Van Notens eindejaarsprintjes en gouden haarring, van Haider, Phoebe, Philip, Raf, Stella, Vanessa, het jaar van het Boek (Fitzgerald! Ishiguro! Lanoye zowaar ('Gezever, dat mag uit pakskes komen. Soep van mij? Nooit.')! Salinger! Sagan! Tartt!), de Film (An Education! Beginners! Blue Valentine! Drive! Melancholia! Midnight in Paris! Fanny och Alexander! Repulsion!), van Marc Diddens moppen over Pieter De Crem. Het jaar van de regen, de zee, Berlijn, Schotland, Lanzarote, de zon, van de vele musea met opgezette dieren. Het was een jaar van vele verdrietjes, van inzicht, zelfontplooiing en verandering. Het was een jaar waarvan ik blij ben dat ik het achter me kan laten, maar dat me desondanks veel wijzer heeft gemaakt.


En nu? Tweeduizendtwaalf wordt het jaar dat ik eindelijk koffie leer drinken, mijn haar goed zal verzorgen, het jaar van Mad Men (seizoen 5), van de rode lippen, van langverwachte verfilmingen/verkrachtingen van The Great Gatsby, On the Road, Extremely Loud & Incredibly Close. Het jaar van nog meer boeken (het hele oeuvre van Charles Bukowski, de rest van Murakami, Charlotte Roche, J.S. Foer), van de kleerkastaanvulling en het Franse 5-piece-wardrobe-stappenplan, van Bruno Pieters (30 januari!), Véronique Branquinho (?), het jaar van de vastberadenheid en bovenal: van het (kleine, grote, onverwachte) geluk.


Gelukkig nieuw jaar.

xxx