Hoor, wie klopt daar...?

(the selby)

Stel. U woont in een mooi, ruim huis dat menig vastgoedmakelaar het kwijl in de mond bezorgt. U kent dat soort optrekje wel: degelijke lichtinval, alles tot de plinten toe netjes afgewerkt in de stijl waarmee Verberckmoes en co. zo dwepen, met het verfwerk van een veel te dure vakman. Alle meubels hebben er een zorgvuldig uitgekiende plek, met de sofa's mooi symmetrisch naast elkaar geplaatst, het dekbed piekfijn opgemaakt en het serviesgoed schoon geordend in de keukenkasten. U hebt er geen last van geschreeuw van buren, gekraak in het parket of het geluid van de wind door de schouw. Alles staat en zit goed, en toch klopt er iets niet. De muren schreeuwen 'vul mij in!', de kasten zijn te wit, te groot, te leeg, u durft niet te hangen in eigen stoelen noch sporen van leven (en dus vuiligheid) achter te laten. Dat was precies wat ik aan den lijve ondervond, voor ik met de hele inboedel hierheen verhuisde. Mijn Wordpresswoonst was netjes, modern en degelijk, maar ik voelde me er allesbehalve à l'aise. Het onderhoud vergde te veel moeite en ik vond mezelf niet passen in het interieur. Vandaar dus dit nieuwe adresje. Het heeft eeuwen geduurd, maar dit is het dan eindelijk: de officiële instuif van de nieuwe woonst. Het mag hier dan wel volgestouwd zijn met allerhande curiosa, niet netjes afgewerkt of perfect symmetrisch, ik heb het er nu al reuze naar mijn zin. Als u uw voeten veegt bij het binnenkomen (ik dweil nu eenmaal niet zo graag) en niet teveel let op de rommel, hoop ik van u hetzelfde. De deur staat altijd open, en ik ben steeds te vinden voor een goed gesprek. Aarzel dus niet om uw ongezouten bevindingen na te laten in de daarvoor bedoelde ruimtes. Verder ben ook ik benieuwd naar hoe het hier worden zal, maar ik hoop er, samen met u, een gezellig, warm nest van te maken. Een plaats waar u al eens ongestoord een laatje of kastje kunt opentrekken, en waar u met veel plezier naar terugkomt. Of dat is althans de bedoeling. Allez hoppa, on y va!